نغمۀ های غریب ترامپ و هشدارهای امپراتوری بریتانیا
وقتیکه  حتی صدای دونالد ترامپ هم در می آید

جناب آقای دونالد ترامپ، که خود زمانی تیشه به ریشۀ ثبات منطقه زد و با نقض برجام، آتش افروزی در خاورمیانه را دامن زد، اینک ناگهان زبان به انتقاد از پروتۀ دست پروردۀ خود، رژیم صهیونیستی، گشوده است. آیا این یک انقلاب اخلاقی است؟ هرگز. این، فریاد هشدار یک باغبان است که می‌بیند درخت سمی که خود کاشته، اکنون ریشه‌های بنیادین منافع اربابانش را می‌جود.

ترامپ، در گفتگویی که بیشتر به اعتراف در محکمۀ تاریخ شبیه است، با زبانی که از حقیقت تلخ می‌کند، فریاد زد: «اسرائیل در میدان نبرد پیروز است، اما در افکار عمومی جهانی می‌بازد.» این سخن، کلیدی است برای فهم تحول عظیمی که در جهان در حال رخ دادن است. رژیمی که دهه‌ها با سرمایه‌گذاری کلان بر روی ماشین تبلیغاتی خود، خود را قربانی همیشگی تاریخ جلوه می‌داد، امروز در برابر عدسات گوشی‌های هوشمندِ نسل جوان جهان، عریان شده و چهرۀ واقعی خود را به مثابۀ یک سرکوب گر نشان می‌دهد.

دونالد ترامپ به وضوح می‌گوید: ادامه این روند، “به وجهۀ اسرائیل لطمه بسیار زیادی می‌زند”. اما این چه وجهه‌ای است؟ وجهه‌ای که بر پایه‌ای اسطوره‌سازی دروغین و انکار حقایق تاریخی بنا شده بود و اکنون دارد به شدت فرو می‌ریزد.

همزمان، از امپراتوری کهنی که خود زمانی قیمومیت فلسطین را بر عهده داشت، صدایی دیگر به گوش می‌رسد. دیوید لَمی، وزیر خارجه بریتانیا، با زبانی دیپلماتیک اما بی‌پروا، از “قحطی ساختگی در قرن بیست‌ویکم” سخن گفت. او نیز بر “آسیب شدید به اعتبار بین‌المللی اسرائیل” تأکید کرد. این هشدارها، نشان از یک شکاف عمیق در پیکرۀ حامیان سنتی این رژیم دارد. گویی کشتی صهیونیسم، پیش از آنکه به ساحل امن برسد، در حال شکستن بر صخرۀ بی‌وجدانی خود است.

اما تحلیل این نگارنده از این اظهارات چیست؟

این سخنان،نشانۀ پیروزی مقاومت و بیداری وجدان جهانی است. جنایات روزمره در غزه، دیگر در سایه نمی‌ماند. کشتار بیش از ۶۳ هزار غیرنظامی، محاصرۀ غذایی و پزشکی و تبدیل کردن شهری پرجمعیت به “منطقه جنگی خطرناک”، چهرۀ کریه آپارتاید و اشغالگری را برای همگان عیان ساخته است. آنچه ترامپ و لَمی به زبان می‌آورند، نه دلسوزی برای مردم مظلوم فلسطین، که ترس از افول پروژه‌ای استراتژیک است. آنان می‌بینند که دیواری که خود بنا نهاده بودند، اکنون دارد بر سر خودشان خراب می‌شود.

راه حل پیشنهادی آنان، از جمله به رسمیت شناختن کشوری فلسطینی، اگرچه دیر هنگام است، اما اعترافی آشکار به شکست پروژه “از رود تا دریا”ی صهیونیست‌ها است. این، پیروزی تاریخی برای آرمان فلسطین است که پس از دهه‌ها رنج و مقاومت، حتی متحدان اصلی دشمنش را وادار به تعدیل مواضع خود کرده است.

در پایان باید گفت: صداهایی که امروز از واشنگتن و لندن بلند شده، بادهایی هستند که از سمت آینده می‌وزند. آینده‌ای که در آن، صهیونیسم به عنوان یک ایدئولوژی نژادپرستانه و توسعه طلب، جایگاهی در جامعۀ جهانی نخواهد داشت و حق مسلم مردم فلسطین برای تعیین سرنوشت خود، به رسمیت شناخته خواهد شد. این تنها مسیر ممکن به سوی صلحی پایدار است.

دکتر مازیار میر (محقق و تحلیلگر سیاسی)
پایان خبر